Ekrany przyjemności nie mają charakteru nowinek technicznych, nie roszczą sobie pretensji do roli przewodnika po najnowszych zjawiskach cyfrowej piśmienności.

Mimo to rozważania czternastu autorów (wśród nich klasyków tematu) wpisują się w zestaw pierwszorzędnych problemów zapośredniczonej technicznie piśmienności, zwłaszcza dotyczących teorii i praktyki pisma ekranowego. Autorzy antologii proponują zatrzymać się na chwilę w tym pochodzie nowości i spojrzeć nieco wstecz, by to, co przed nami, uczynić bardziej zrozumiałym, a może i bardziej przewidywalnym: cofnąć do kulturowych źródeł pisma tradycyjnego, spojrzeć na fenomen powielania, przyjrzeć się piśmienności filmowej oraz ikoniczności czasopism, bo one także w tym pochodzie mają swój udział. Zawsze bowiem cokolwiek robimy z pismem, ono także coś robi z nami, nie pozostawiając nas obojętnymi wobec siebie i samego aktu pisania.