Pionierska monografia poświęcona Instytutowi Wschodniemu w Warszawie – placówce społeczno-naukowej powołanej 12 marca 1926 r. do podtrzymywania stosunków naukowych i kulturalnych Polski ze Wschodem, prowadzenia kursów językowych i wykładów o tematyce orientalnej. Za fasadą takiego programu kryły się zadania polityki wschodniej obozu belwederskiego – propagowanie idei prometejskiej: oddziaływanie w kierunku rozbudzenia świadomości narodowej i inspirowanie dążeń wyzwoleńczych ludów ZSRR.
Autor omawia genezę Instytutu, jego strukturę, kadrę, formy działalności, m.in.
aktywizację współpracy z emigracją ukraińską, kaukaską, tatarską, funkcjonowanie orientalistycznego Koła Młodych, skupiającego młodzież prometejską, i Szkoły Wschodoznawczej, współpracę z Oddziałem II Sztabu Generalnego, także przyczyny kryzysu, jaki ogarnął Instytut pod koniec lat trzydziestych i próby jego przezwyciężenia.
Omówione zostały również powojenne losy kadry Instytutu i działalność londyńskiego Instytutu Wschodniego „Reduta”.