Książka zwiera osiem rozpraw, składających się na mapę różnorodnych zjawisk związanych z problematyką intertekstualności i intersemiotyczności literatury polskiego baroku. Analizują one twórcze i odtwórcze sposoby wykorzystywania przez dawnych poetów wierszy poprzedników oraz współczesnych im rycin. Ukazują złożone mechanizmy importu tekstów zachodnich (na przykładzie emblematycznego zbioru „Pia desideria”) oraz eksportu na wschód tekstów polskojęzycznych (na przykładzie rosyjskiej adaptacji „Sowiźrzała”). Osobne opracowania poświęcono poetyce staropolskiej recenzji, heterogeniczności tekstu w obiegu czytelniczym, a także mechanizmom, które doprowadziły do wykreowania Biernata z Lublina na pierwszego rodzimego paremiografa. Erudycyjne studia zostały napisane nie tylko z dobrą znajomością zróżnicowanej tematyki, ale także z badawczym temperamentem i swadą.