Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie

Słowo „apokryfy” oznacza „rzeczy odłożone” lub „rzeczy ukryte”. Ogólny termin jest zwykle stosowany do ksiąg, które kościół uważał za przydatne, ale nie natchnione przez Boga.Pisma te zostały napisane przez anonimowego autora, który często dołączał do swojego dzieła imię apostoła,: prawie wszystkie księgi, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, zwane „apokryfami” w tradycji protestanckiej, są pseudodepigrafami.
W tradycji katolickiej i prawosławnej to, co protestanci nazywają apokryfami, obejmuje księgi deuterokanoniczne: w tradycji katolickiej termin „apokryf” jest synonimem tego, co protestanci nazwaliby pseudopigrafem, którego ostatni termin jest prawie wyłącznie używany przez uczonych.
Autor dzieła Ignacy Radliński zajmował się m.in. historią religii ludów semickich oraz badaniami nad początkami chrześcijaństwa i nad historycznością Jezusa. Był jednym z wybitniejszych twórców polskiego religioznawstwa.