Ewaryst Edmund Witczak, zwany w dzieciństwie przez bliskich Rysiem, syn oficera Korpusu Ochrony Pogranicza na Kresach Wschodnich, w 1940 roku jako niespełna dziesięciolatek został deportowany z młodszą siostrą i mamą do Kazachstanu. Z ładnego mieszkania w willi do ziemianki. Skończyło się beztroskie dzieciństwo. Trzeba było szybko dorosnąć, zacząć pracować, starać się zdobyć coś do jedzenia, wspierać najbliższych, pomagać słabszym, mniej zaradnym, zapomnieć o zabawach. Czasami siadał na uboczu i w swoim „pamiętniku” notował ważne jego zdaniem wydarzenia, historyjki, nowinki. Po wielu latach notatki te stały się kanwą utworu „Wspomnienia małego sybiraka”. Ukończył jego pisanie w 2013 roku.
Książka jest nie tylko obrazem martyrologii ludzkiej, ale przede wszystkim świadectwem ogromnych możliwości tkwiących w człowieku. Rysio i Wiesia, a także ich koleżanki oraz koledzy, na „nieludzkiej ziemi” potrafili dostosować się do warunków, w których przyszło im żyć, dojrzeli, nauczyli się samodzielności oraz odpowiedzialności. Tam zrozumieli też, jak ważna jest solidarność ludzka i że w czasach pogardy i zniewolenia, poczucia lęku i bezsiły, można jednak zachować optymizm, nie zatracić empatii, uwierzyć w pomyślną odmianę losu i zdać egzamin ze swego człowieczeństwa.