Mit Ukrainy, wyrosły z fascynacji jej krajobrazem, poezją ludową czy uosabiającymi wolność Kozakami, zwyczajowo kojarzony z twórczością poetów XIX-wiecznych (A. Malczewskiego, S. Goszczyńskiego czy J. B. Zaleskiego), znalazł swe miejsce także w literaturze późniejszej. Dzieła pisarzy debiutujących w okresie międzywojennym, m.in. B. Leśmiana czy J. Iwaszkiewicza, na wiele sposobów ów mit „raju utraconego”, krainy bezkresnych stepów i żywiołowej ludowości przekształcają, dowodząc, że mimo zróżnicowania gatunkowego, stylistycznego i tematycznego można mówić o ciągłości tradycji romantycznej „szkoły ukraińskiej” w XX w. Rozprawa Halyny Dubyk przynosi świeże i niezależne spojrzenie na uwikłany w mity i sentymenty temat obecności Ukrainy w polskiej literaturze.