„Sztuka Kaspar – pisze Peter Handke w otwierającym ją tekście – nie pokazuje, jak JEST NAPRAWDĘ czy BYŁO NAPRAWDĘ z Kasparem Hauserem. Pokazuje ona, co JEST MOŻLIWE z kimś. Pokazuje, jak można mówieniem doprowadzić kogoś do mówienia. Sztuka ta mogłaby nosić również tytuł Tortura mówienia.”
Kaspar Hauser to postać prawdziwa. Niewiadomego pochodzenia chłopiec w wieku lat szesnastu pojawił się w maju 1828 r. na ulicach Norymbergii. Potrafił powiedzieć tylko jedno zdanie – "chcę być jeźdźcem, jak mój ojciec". Poddany edukacji i przystosowany do życia w społeczeństwie, zmarł w 1833 r. na skutek rany odniesionej w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego tajemnicza biografia i śmierć zbudowały legendę inspirującą do dzisiaj wielu twórców. W 1974 r. powstał film Wernera Herzoga Zagadka Kaspara Hausera.
Kaspar Handkego nie jest sztuką historyczną, a jej bohater nie jest portretem autentycznej postaci Kaspara Hausera. Dziewiętnastowieczna legenda stanowiła dla autora jedynie punkt wyjścia do napisania w 1967 r. dramatu uważanego za jedną z najwybitniejszych sztuk – czy też anty-sztuk – austriackiego dramatopisarza.
Handke ukazał w Kasparze proces stwarzania człowieka i równocześnie pozbawienia go wolności przez język.