Demokracja przez długie stulecia nie cieszyła się zbyt dobrą opinią wśród filozofów politycznych. Począwszy od Platona i Arystotelesa, najwybitniejsi myśliciele europejscy wykazywali słabość jej teoretycznych podstaw oraz ułomność nielicznych prób praktycznego zastosowania. Dopiero w XX wieku klimat intelektualny dla demokracji zdecydowanie się poprawił, a u schyłku stulecia stała się już ona obowiązującym wzorem. Obecnie trudno znaleźć w obszarze kultury zachodniej środowiska polityczne czy intelektualne, które by ją zupełnie negowały. Consensus jest tak wielki, że krytykowanie choćby niektórych aspektów demokracji spotyka się zwykle z zarzutem nieodpowiedzialności politycznej lub chęci przywrócenia politycznego autorytaryzmu.