Alberto Asor Rosa (ur. w Rzymie w 1933 r.), jeden z najwybitniejszych znawców literatury włoskiej, powszechnie określany jako przedstawiciel „zaangażowanej”, „walczącej” krytyki literackiej; w 1972 r objął katedrę literatury włoskiej (na rzymskim uniwersytecie „La Sapienza”). Jego pierwsze dzieło (Scrittori e popolo – Pisarze i naród, 1965) było poświęcone włoskiej literaturze dziewiętnasto- i dwudziestowiecznej. Zajmował się następnie tematyką związaną z XIV i XVI wiekiem, literaturą epoki Kontrreformacji (La cultura della Controriforma, 1974), wiekiem dziewiętnastym (Manzonim, Vergą i „weryzmem”), literaturą XX stulecia (La cultura, 1975). Nadal czynnie śledzi współczesną produkcję literacką (nb. publikuje wiele recenzji na łamach prasy włoskiej). Spośród ostatnich prac wskazać trzeba: Genius italicum (1977), zbiór esejów na temat najważniejszych autorów włoskich, od Boccaccia po Calvina, refleksje na temat początków włoskiej literatury i jej „kanonu” (La fondazione del laico); Novecento primo, secondo e terzo (2004), teksty na temat problemów, prądów i autorów włoskiej literatury ubiegłego wieku. Wśród prac o profilu politycznym i filozoficznym warto przypomnieć: Le due societa – Dwa społeczeństwa (1977), L’ultimo paradosso – Ostatni paradoks (1985), Fuori dall’Occidente – Poza Zachodem (1992), La sinistra alla prova – Lewica wystawiona na próbę (1996). Zajmował się także literaturą innych krajów: Thomas Mann o dell’ambiguita borghese – Tomasz Mann albo dwulicowość burżuazji (1971). Jego Historia literatury włoskiej (1973) doczekała się licznych wznowień. Kierował też serią Literatura włoska publikowaną przez oficynę Einaudi.
W roku 2002 ogłosił swoją pierwszą powieść L’alba di un mondo nuovo – Jutrzenka nowego świata, opartą na wspomnieniach wojennych lat dzieciństwa. Natomiast wydane w ubiegłym roku (2005) Historie zwierząt... stały się ogólnokrajowym włoskim bestsellerem wydawniczym.