Niniejsza pozycja przedstawia wyczerpujący i zarazem praktyczny komentarz do Ustawy z 4.2.1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, bogato ilustrowany :
najnowszymi tezami z orzecznictwa (autorzy zwracają szczególną uwagę na znaczną zmianę linii orzeczniczej, widoczną w zmienionym spojrzeniu sądów na instytucje związane z prawem autorskim i prawami pokrewnymi),
aktualnymi poglądami teoretyków,
dorobkiem doktryny.

Komentarz obejmuje także tematykę szczególną prawa autorskiego m.in.: przepisy dotyczące programów komputerowych i utworów audiowizualnych, a także regulacji dotyczących organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi.

Niniejsze, 2. wydanie Komentarza zawiera omówienie wszelkich zmian od czasu ukazania się poprzedniego wydania, ze szczególnym uwzględnieniem zmian (obecnie jeszcze de lege ferenda) wynikających z konieczności implementacji 2 kluczowych w tym zakresie dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady – tzw. dyrektywy w sprawie „utworów osieroconych” oraz dyrektywy „muzycznej”.

Dyrektywa w sprawie niektórych dozwolonych sposobów korzystania z utworów osieroconych wprowadza jednolite dla całej Unii Europejskiej zasady korzystania z dzieł osieroconych (w myśl dyrektywy są to utwory lub przedmioty praw pokrewnych, których podmioty uprawnione nie są znane lub nawet jeżeli są znane, to ich odnalezienie jest niemożliwe; przy czym, w przypadku utworu, do którego istnieje kilka podmiotów uprawnionych, jeżeli co najmniej jeden z nich został zidentyfikowany i odnaleziony, to utworu takiego nie uważa się za utwór osierocony), które zostały po raz pierwszy opublikowane lub – w przypadku braku publikacji – nadane na terytorium państwa członkowskiego UE. Zakresem dyrektywy objęte są także dzieła, które nie zostały nigdy nadane ani opublikowane, pod warunkiem, że zostały one publicznie udostępnione za zgodą uprawnionych podmiotów przez organizacje kultury, które wymienia dyrektywa. Jednocześnie przepisy dyrektywy nadają pewne uprawnienia tym organizacjom (tj. ogólnodostępnym bibliotekom, placówkom oświatowym, muzeom, archiwom, instytucjom odpowiedzialnym za dziedzictwo filmowe oraz dźwiękowe a także nadawcom publicznym mającym siedzibę w państwach członkowskich), w zakresie przeprowadzenia masowej digitalizacji swoich zbiorów lub archiwów w celu utworzenia europejskich bibliotek cyfrowych.

Dyrektywa muzyczna ma na celu wprowadzenie odpowiednich ram prawnych regulujących zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi, którymi administrują organizacje zbiorowego zarządzania w imieniu podmiotów praw autorskich, poprzez określenie przepisów zapewniających skuteczniejsze zarządzanie wszystkimi organizacjami zbiorowego zarządzania oraz ich większą przejrzystość, a także poprzez promowanie i ułatwianie udzielania przez organizacje zbiorowego zarządzania reprezentujące twórców licencji wieloterytorialnych dotyczących praw autorskich do utworów muzycznych. Dyrektywa ma na celu szczegółowe uregulowanie działań w zakresie dostosowania usług świadczonych na rzecz członków i użytkowników tych organizacji w zakresie wydajności, dokładności, przejrzystości i odpowiedzialności do wymagań organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi we wszystkich sektorach. Wraz z rozwojem jednolitego rynku internetowych treści kulturowych wystąpiła konieczność dokonania zmiany w systemie udzielania licencji dotyczących praw autorskich, zwłaszcza licencji dotyczących praw autorskich do utworów muzycznych, w związku z trudnościami doświadczanymi przez dostawców internetowych usług muzycznych w nabywaniu licencji na wykorzystanie zbiorczego repertuaru na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Komentarz, oprócz wydawców i producentów oraz samych twórców i artystów-wykonawców będzie z pewnością przydatny dla sędziów, adwokatów i radców prawnych, a także wszystkich zainteresowanych zagadnieniami z tematyki Prawa autorskiego.