Książka poświęcona jest pomijanemu dotąd w badaniach nad architekturą gotycką zagadnieniu występowania empor nad zakrystiami, przedsionkami kościołów, nad ich nawami i w piętrach wież. Autor zestawił szereg takich realizacji z terenów byłego państwa krzyżackiego, wyróżnił charakterystyczne typy empor, omówił ich genezę i zanalizował każdorazowo czas powstania i pierwotny kształt poszczególnych konstrukcji. Naświetlił przy tym kluczowe poglądy dotyczące architektury kilkudziesięciu kościołów północno-wschodniej Polski. Koncentruje się nad pierwotnym sposobem użytkowania empor. Pod tym względem szczególnie istotne są rozważania nad funkcją i znaczeniem niewielkich, wywyższonych pomieszczeń lokowanych zwykle nad zakrystią, w pobliżu ołtarza głównego oraz empor ponad przedsionkami świątyń. Charakterystyczne dla kościołów pruskich częste występowanie wywyższonych trybun okazuje się jednak powszechne także poza granicami państwa zakonnego, wykracza też poza średniowiecze i - zakorzenione w odwiecznej, nacechowanej znaczeniem idei wywyższenia — trwa w epoce nowożytnej.