Na polach bitewnych wojen napoleońskich ciężka kawaleria pełniła funkcję maczugi i zazwyczaj pozostawała w rezerwie aż do decydującego momentu. Nie wszystkie armie były w stanie pokryć koszty utrzymania licznej ciężkiej kawalerii, lecz w tych, które mogły to zrobić – zwłaszcza w Wielkiej Armii samego Napoleona – jej skuteczność jako czynnika rozstrzygającego bitwy dramatycznie wahała się od przytłaczającego triumfu (jak pod Pruską Iławą) do całkowitej porażki (jak pod Waterloo). Dobrze rozumiano doktrynę najlepszego zastosowania ciężkiej kawalerii, lecz w praktyce wynik zależał zarówno od terenu, synchronizacji, morale i dyscypliny, jak i od manewrów wyłuszczonych w podręcznikach. W oparciu o liczne źródła z epoki, zarówno oficjalne, jak i osobiste, niniejsza książka zwięźle i przy pomocy ilustracji wyjaśnia, jak ciężcy kawalerzyści i dragoni byli zorganizowani, wyposażeni i rozmieszczani, od korpusu aż do szyków formowanych przez szwadron. Ukazuje również, jak walczyli, uwzględniając sposób obchodzenia się kawalerzysty z jego wierzchowcem i pałaszem.