Książka jest próbą opisu procesu otwierania się polskiej neoawangardy lat 70. na rzeczywistość, a zarazem analizą napięcia między postesencjalistycznym a pragmatycznym rozumieniem sztuki, które determinowało wówczas kształt tej formacji.
Tłem opisywanych strategii artystycznych jest pluralizacja postaw i gestów artystycznych, narastająca od początku lat 70., a niespotykana wcześniej w polskiej sztuce. To zróżnicowanie było efektem m.in. przekraczania dyskursu czysto awangardowego i wchodzenia w różnego rodzaju mariaże sztuki i rzeczywistości. Autorem koncepcji wydawniczej książki jest Piotr Uklański. Szczególnie istotna jest w niej propozycja „przepisania” polskiej sztuki lat 70. na poziomie wizualnym, chęć dekonstrukcji jej obrazu jako pełnej zimnych, czarno-białych kalamburów konceptualnych i próba ukazania jako rezerwuaru wyrafinowanych strategii intelektualnych.