Poszukiwania ostatecznego celu politycznego (fr. finalité politique) integracji europejskiej trwają już prawie siedemdziesiąt lat. Od samego początku przedstawiciele Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej Niemiec (niem. die Christlich Demokratische Union Deutschlands) i Unii Chrześcijańsko-Społecznej (die Christlich-Soziale Union) angażowali się w ten proces, starając się wpływać na kierunek zjednoczenia Europy Zachodniej oraz kształt powstających organizacji, wśród których należy wymienić Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, Europejską Wspólnotę Obronną, Europejską Wspólnotę Polityczną, Europejską Wspólnotę Gospodarczą oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej. W okresie istniejącego podziału na Niemiecką Republikę Demokratyczną oraz Republikę Federalną Niemiec, chadecja przyznawała prymat politycznej integracji państw zachodnioeuropejskich, o czym świadczy choćby jej zaangażowanie na rzecz powstania Europejskiej Wspólnoty Politycznej oraz Europejskiej Wspólnoty Obronnej, a w wyniku fiaska wprowadzenia ich w życie, również Europejskiej Współpracy Politycznej. Politycy chadeccy, opowiadając się za federalistycznym charakterem integracji, popierali utworzenie rozbudowanych organów ponadnarodowych, na które miała zostać przeniesiona część suwerennych uprawnień państw członkowskich, co znalazło odzwierciedlenie przede wszystkim w Traktacie ustanawiającym EWWiS oraz Jednolitym Akcie Europejskim.