W zbiorze krótkich szkiców Claudio Magris opowiada o przygodzie modernizmu: zastanawiając się nad twórczością Hofmannsthala, Canettiego, Musila, Sveva, Kafki, czyni z niej metaforę nowoczesnego kryzysu kultury, utraty fundamentów, rozpadu spójności "ja", wykorzenienia jednostki. Pisząc o literaturze, pisze jak zwykle o czymś więcej, o zagrożeniach i szansach, które wciąż nas dotyczą.
Klamra jest figurą podróży: tej klasycznej, od Homera do Joyce'a, zataczającej koło, zachowującej pojęcie domu, owej tytułowej Itaki, oraz tej modernistycznej, między innymi Musila, w której wykorzeniona jednostka podąża po linii prostej, gubiąc swoją tożsamość.
Joanna Ugniewska