Gadamer analizuje w tej książce zasadnicze pojęcie etyki - dobro, śledzi w jaki sposób platońskie metafizyczne pojęcie dobra jako miary, które pełniło funkcję zasady bytu, zostało przez Arystotelesa zaadaptowane na gruncie filozofii praktycznej, dzięki zabiegowi połączenia dwóch aspektów pojęcia dobra, platońskiego metafizycznego oraz arystotelejskiego dobra jako najwyższej normy ludzkich działań.