Wojna na Półwyspie Iberyjskim w latach 1807-1814 była jednym z najważniejszych konfliktów zbrojnych epoki napoleońskiej. Jej początek wiąże się z potrzebą przejęcia przez Napoleona kontroli nad Portugalią i Hiszpanią. Szybko jednak przerodziła się w serię kampanii, które pochłaniały zasoby ludzkie i materiałowe cesarza Francuzów. Siedmiotomowa historia tej wojny pióra sir Charlesa Omana zalicza się klasyki historiografii napoleońskiej i do dziś pozostaje jej wybitną i niezbędną reprezentantką. Szerokie i wnikliwe wykorzystanie wspomnień i pamiętników uczestników wydarzeń (zarówno Francuzów, jak też Brytyjczyków, Hiszpanów i Portugalczyków) oraz źródeł archiwalnych, uzupełnione cennymi wnioskami wyciągniętymi przez Omana z wizyt na polach bitew, zaowocowało powstaniem dzieła wyczerpującego i wyważonego.

Tom trzeci obejmuje okres od września 1809 do grudnia 1810 roku, kiedy Francuzi wzmacniali kontrolę nad Hiszpanią, tłumili opór i próbowali wyprzeć Brytyjczyków z Portugalii. Nie mogli jednak odnieść pełnego zwycięstwa nad przeciwnikami. Przy pomocy Brytyjczyków i Portugalczyków siły hiszpańskiej Rady Regencyjnej obroniły oblegany Kadyks. Sojusznicza armia Wellingtona stoczyła wzorcową bitwę obronną pod Buaco, opóźniając ofensywę Francuzów w głąb Portugalii i umożliwiając siłom brytyjsko-portugalskim odwrót za fortyfikacje Torres Vedras. Sprzymierzeni odnieśli tam strategiczne zwycięstwo, zatrzymując ofensywę Francuzów i zmuszając ich do odwrotu.