Badania nad czeskim modernizmem skupiały się przede wszystkim na przyporządkowaniu do określonych prądów literackich, zatem na „hieratycznych” kategoriach traktowanych jako wyznaczniki epoki. Skutkowało to umieszczeniem w obszarze refleksji naukowej głównie twórców płci męskiej. Takie ujęcie było przez wiele lat dominujące i obowiązujące, ale zarysowany w jego rezultacie krajobraz literacko-kulturowy nie uwzględniał wszystkich wzbogacających go zjawisk i procesów. Modernizm w Czechach to bowiem również okres, w którego ideowo-artystycznym centrum, zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku, znajdowały się kobiety. Nastąpił wówczas intensywny rozwój ruchu emancypacyjnego, świadomość feministyczna uległa pogłębieniu, a obecności piszących kobiet nie sposób było zignorować. Książka Czeszki. Trajektorie tożsamości w prozie czeskich modernistek jest poświęcona tej właśnie problematyce.