Wysiłki polskiej dyplomacji w pierwszych ośmiu miesiącach 1939 r. skupiały się na znalezieniu dróg wyjścia z kryzysu zaistniałego w stosunkach z Niemcami. Dzieje polskiej polityki zagranicznej tego okresu mają wyjątkowo bogatą literaturę, chociaż trzeba zaznaczyć, iż niektóre dezyderaty badawcze pozostają aktualne. Polityka ta stanowiła od początku przedmiot dyskusji i sporów - słabnących jednak w miarę upływu lat. Obecnie w polskiej historiografii przyjmuje się w zasadzie zgodnie, iż kierownictwo Rzeczypospolitej w 1939 r. miało bardzo ograniczone pole manewru. Przeważa pogląd, że podjęta w Warszawie decyzja o odrzuceniu najpierw ofert, a następnie już żądań niemieckich, była decyzją słuszną. Rozbieżności dotyczą zwłaszcza oceny analitycznych zdolności kierownictwa polskiej dyplomacji, szczególnie - ministra Józefa Becka.