Książka traktuje o funkcjonowaniu rynku pracy z punktu widzenia prezentowanego w teoriach ekonomicznych. Skupiono się przede wszystkim na teoriach będących dorobkiem kierunku neoklasycznego i kierunku neokeynesowskiego, tworzących tzw. główny nurt ekonomii. Rozpatrywane teorie przedstawiono w podziale na teorie o charakterze mikroekonomicznym i makroekonomicznym. W ujęciu mikroekonomicznym, rozważania dotyczą głównie decyzji przedsiębiorstw i pracobiorców (gospodarstw domowych), przy uwzględnieniu szeroko rozumianego instytucjonalnego otoczenia rynku pracy, tworzonego przez państwo. W skali makroekonomicznej, rozważania dotyczą głównie narzędzi polityki gospodarczej wykorzystywanej przez państwo, przy uwzględnieniu oczekiwanych reakcji przedsiębiorstw i gospodarstw domowych na zmiany polityki państwa, warunkujących skuteczność tej polityki. W obu perspektywach uwzględniono zmiany stanu koniunktury gospodarczej, co zdaniem autora ma decydujący wpływ na adekwatność poszczególnych modeli teoretycznych do rzeczywistości gospodarczej.

W książce zaproponowano schemat prowadzenia przez państwo polityki gospodarczej, zmierzającej do zrównoważenia rynku pracy, w zależności od zmian koniunktury gospodarczej. Jest on schematem postępowania wykorzystującego zalecenia obu dominujących w głównym nurcie ekonomii kierunków teoretycznych. Interwencja państwa w gospodarce powinna uwzględniać poziom aktywności gospodarczej i rodzaj szoków powodujących niepełne wykorzystanie zasobów. Okres rozkwitu gospodarczego zachęca do korzystania ze wskazań kierunku neoklasycznego, rozpatrującego gospodarkę funkcjonującą przy pełnym wykorzystaniu zasobów. W okresie kryzysu i depresji gospodarczej pojawia się możliwość wykorzystania zaleceń neokeynesowskich, jeśli załamanie aktywności gospodarczej zostało wywołane szokiem popytowym. W okresie między dnem a szczytem cyklu koniunkturalnego lub gdy brak pewności, co do charakteru szoku destabilizującego gospodarkę, stosować należy mieszankę zaleceń dominujących kierunków teoretycznych.

Rozważania dotyczące skali mikroekonomicznej i makroekonomicznej kończą się propozycjami długookresowych priorytetów (przekraczających perspektywę wahań koniunkturalnych), jakie powinny przyświecać polityce gospodarczej, zmierzającej do pełnego wykorzystania zasobów pracy pozostających w gestii gospodarki.