Trzy eseje szkicujące historię przedstawiania śmierci w malarstwie oraz dzieje obrazowania idei "marności" w poezji i sztuce.
W rozprawie tytułowej Białostocki analizuje przekształcanie się wizerunku śmierci w zależności od gramatycznego rodzaju słowa "śmierć" w poszczególnych językach. Szkic drugi omawia ewolucję przedstawień śmierci, od moralizatorskich, zakorzenionych w myśleniu religijnym, po związane ze świecką tradycją ikonografii funeralnej. Trzeci z tekstów analizuje tematy ikonografii vanitas, charakterystyczne dla poszczególnych epok i kręgów kulturowych (katolicyzm, protestantyzm), oraz ich rozwój od starożytności po wiek XIX.