Złamane wersety

Czternaście lat temu matka Aasmaani, Samina, wyszła z domu, kierując się w stronę morza. Samina o szarozielonych oczach i porażającej, gniewnej urodzie, radykalna myślicielka i nieulękła aktywistka. Wtedy widziano ją po raz ostatni. Aasmaani, w dzieciństwie często opuszczana przez matkę, nie chce uwierzyć, że ta nie żyje, i marzy o jej powrocie w chwale.

Piętnaście lat minęło od dnia, gdy najbliższa przyjaciółka Saminy, Szinaz Said, gwiazda teatru i małego ekranu, porzuciła karierę, by poświęcić się wychowaniu syna, Eda. Teraz Ed próbuje ją przekonać,  że czas na triumfalny powrót.
Przed szesnastu laty na pustej działce znaleziono ciało zmasakrowanego nie do poznania wywrotowego i błyskotliwego Poety, miłości życia Saminy.
We współczesnym Karaczi Aasmaani otrzymuje upragniony dowód, że Poeta wciąż żyje. W miarę jak poznaje prawdę, coraz bardziej zbliża się do Eda, jedynej osoby, która potrafi zrozumieć władające nią emocje - głębokie cierpienie i głęboką miłość.

Złamane wersety to powieść o politycznych i osobistych dramatach oraz o trudnym wyborze między macierzyństwem a romantyczną miłością.
Od czternastu lat wszystkie moje modlitwy składały się z jednego słowa: mama. Wszystkie modlitwy i wszystkie przekleństwa.

Aasmaani Inqalab - moje pierwsze i drugie imię. Nadęte trzysylabowce, które już dawno wypchnęły moje krótsze nazwisko ze wszystkich miejsc oprócz najbardziej oficjalnych dokumentów. To matka wybrała mi takie imiona. To ona dokonywała wszystkich ważnych wyborów w moim dzieciństwie; tacie i Bimie zostawiła jedynie trud wychowania mnie. Aasmaani Inqalab, Niebiańska Rewolucja. W takim imieniu nie ma
miejsca na dzieciństwo. Ale Bima szeptała mi do ucha: "Lazur". Aasmaani oznacza również "lazur". Lazurowa rewolucja. Jak niebieski okres Picassa, mówiła, tylko nie taki smutny. Picasso nigdy nie miał okresu, odpowiadała matka, gdy była w pobliżu i słyszała, co mówi Bima. Mężczyźni nic nie wiedzą o bólu, którego nie można uniknąć.