Drugi tom cyklu poświęconego historii zdobywania Tatr Jana Kiełkowskiego, obejmujący lata od 1904 do 1925.
W pierwszej dekadzie tego okresu nastąpił niezwykle dynamiczny rozwój taternictwa – poziom trudności pokonywanych dróg w Tatrach osiągnął dwa kolejne stopnie. Równocześnie rola przewodnika jako pierwszego na linie stawała się coraz mniej ważna i jej znaczenie powoli się kończyło (...). W całym taternictwie zaczyna rozwijać się kierunek sportowy, a najważniejszym zadaniem taterników staje się poszukiwanie i pokonywanie coraz to większych trudności technicznych. Kolejnymi celami są nieprzystępne tatrzańskie urwiska – Mnicha, Ostrego Szczytu, Galerii Gankowej czy Zamarłej Turni. Niezależnie od poszukiwania trudności intensywnie zdobywano pozostałe, jeszcze liczne, dziewicze szczyty i turnie tatrzańskie. Kontynuowano również systematyczną zimową eksplorację tatrzańskich szczytów i urwisk (...). Niestety, ten dynamiczny rozwój taternictwa załamał się całkowicie z powodu powszechnie znanych wydarzeń historycznych, po których z trudem odradzał się w następnych latach, zamykających opisywany tutaj okres.