Praca ta ma dwa ściśle ze sobą związane cele. Po pierwsze, wbrew interpretacjom sprowadzającym myśl Benjamina do koncepcji Gershoma Scholema, Theodora Adorno czy Bertolta Brechta, próbuje dotrzeć do autora stawiającego opór takim odczytaniem. Porzucenie kanonicznych interpretacji daje nie tylko szansę na lepsze zrozumienie tej filozofii, ale przede wszystkim umożliwia odkrycie pisarza radykalnie przeformułowującego utarte sposoby myślenia o polityce i historii. Wynika z tego drugi cel. Przeczytany na nowo Benjamin staje się przewodnikiem w walce o zatrzymanie historii. Zadanie to polega na krytyce takiej historiografii, która utrzymuje bezalternatywną wizję zarówno aktualnego świata, jak i jego przeszłości. Należy zatem tworzyć inną, mniejszościową historiografię, w której ciemiężone i ciemiężeni, zamiast stanowić anonimowy element uprzednio przygotowanych konstrukcji, zyskują konkretne oblicza. Przesunięta w ten sposób perspektywa daje nie tylko lepszy ogląd przeszłości, ale przede wszystkim – odzyskując wyparte ze społecznej pamięci rewolucję i oddolne tradycje – służy odbudowaniu podmiotowości klas, które uciskane są dzisiaj.