On mówi, że mnie nie zna

a ja mam z nim dziecko. Skąd bym miała jego dziecko,

gdyby mnie nie znał? Siedzieliśmy w samochodzie,

głęboko w śniegu i trzymałam to dziecko na rękach,

a on mówił, że przedstawi mnie Edycie i Luizie,

jeśli tylko przyznam, że należę do niego.

Zatem przyznałam, a on mówi teraz, że mnie nie zna.

Więc przypominam mu święto jabłka, pierwsze święto,

na które zabraliśmy nasze dziecko.

Przypominam mu ofiarę z człowieka, który miał się macerować

w wannie wypełnionej jabłkowym octem, aż zniknie.

To jest więcej niż prawdziwe, to jest wręcz logiczne,

a on nadal nie pamięta. Nie pamiętasz, pytam,

jak twój syn laserami z oczu uratował tego człowieka

przed niepotrzebną, barbarzyńską, męczeńską śmiercią,

co prawda zabijając wszystkich dookoła?

A więc nie pamiętasz. Grunt, że ja pamiętam

i opowiem każdemu, kto mnie zechce słuchać.

Fragment