Konkluzje książki odnoszą się do Szwecji i jej polityki bezpieczeństwa, ale mają także pewne zastosowanie oraz wartość poznawczą i porównawczą w odniesieniu do miejsca i roli współpracy regionalnej w polityce bezpieczeństwa innych krajów o podobnej skali i potencjale, w tym regionu Europy Środkowowschodniej, a w szczególności Grupy Wyszehradzkiej.

Fenomen nordycki wart jest głębszej refleksji i badań. Państwa nordyckie wytworzyły ponadpaństwowy organizm polityczno-gospodarczo-kulturowy, który nie tylko nie ogranicza ich podmiotowości i suwerenności, a wręcz przeciwnie wzmacnia ich pozycję i zdolność oddziaływania na arenie międzynarodowej. Sprzyja temu żywa nadal idea nordyzmu. Wyjątkowo plastycznie współpracę nordycką określili byli szwedzcy premierzy, kiedy Göran Persson wyraził się, że „Norden är hemma”, czyli „w Norden jesteśmy w domu”, natomiast Olof Palme, stwierdził, że „jest oczywiste, że Norden jako region współpracy zawsze będzie najlepszy”.

Autor rozważa m.in. kwestię znaczenia współpracy nordyckiej z punktu widzenia możliwych kierunków ewolucji NATO i współpracy transatlantyckiej oraz rozwoju UE. Współpraca nordycka w obszarze bezpieczeństwa może bowiem sygnalizować szersze zjawiska w obszarze euroatlantyckim, jak również być dla nich impulsem.