Współczesna teoria i praktyka resocjalizacji stoją w obliczu nowych wyzwań. Dzieję się tak z jednej strony, za sprawą rosnącej skali zjawiska niedostosowania społecznego, z drugiej - w wyniku kryzysu polskiej resocjalizacji, kryzysu, dodajmy, obserwowanego od wielu lat. Konfrontacja teorii z praktyką, rozbieżność między oczekiwaniami społecznymi a efektywnością działań praktycznych, czy w końcu dysonans między uwarunkowaniami ograniczającymi konkretne rozwiązania praktyczne a możliwością ich realnego wdrażania, rodzi potrzebę redefinicji procesu resocjalizacji. Wskazuje także na konieczność rozważania pomiarów jego efektów w wyniku ewaluacji oraz pogłębionej analizy złożeń teologicznych, metodycznych oraz pedeutologicznych pedagogiki resocjalizacyjnej.