Okres od zakończenia zimnej wojny to czas, kiedy region Azji i Pacyfiku zaczyna odgrywać w polityce i gospodarce światowej coraz istotniejszą rolę, stając się też coraz ważniejszym dla Stanów Zjednoczonych, czego symbolicznym ukoronowaniem jest deklaracja amerykańskiej sekretarz stanu Hillary Clinton, że wiek XXI to dla Ameryki Wiek Pacyfiku. Zmiana priorytetów USA jest symbolicznie widoczna już w pierwszej podróży zagranicznej George'a H. Busha w roku 1989, której celem była nie Europa (jak u jego poprzedników), lecz Azja.

W pracy przeanalizowano politykę USA w regionie zarówno w wymiarze bilateralnym (wobec Chińskiej Republiki Ludowej, Japonii, Korei, Indii oraz Australii), jak i multilateralnym (Forum Współpracy Gospodarczej Azji i Pacyfiku [APEC] i Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej [ASEAN], a także organizacji od ASEAN pochodnych: ASEAN+3, Forum Regionalne ASEAN oraz Szczyt Azji Wschodniej). Analiza skupia się na okresie po roku 1989, kiedy USA musiały zredefiniować swoją politykę zagraniczną, obejmując prezydentury G.H. Busha (1989-1993), B. Clintona (1993-2001), G.W. Busha (2001 -2009) oraz częściowo B. Obamy (2009-).