Książka poświęcona jest twórczości jednego z najciekawszych, a zarazem najważniejszych pisarzy rosyjskich II połowy XX wieku — Siergieja Dowłatowa (1941–1990). Spod warstwy humoru, jakim przepełnione są jego utwory, autorka wydobywa problematykę egzystencjalną, której inni, skądinąd liczni badacze nie poświęcali dotąd większej uwagi. Prezentowana monografia jest zatem nie tylko pierwszą w Polsce tak obszerną rozprawą o prozie Dowłatowa, lecz także pierwszym studium analizującym jej filozoficzny wymiar w rusycystyce światowej. Zaproponowana próba spojrzenia na warstwę ideową i poetykę dzieł Dowłatowa obejmuje takie zagadnienia, jak: kategoria absurdu, wpływ głównych nurtów egzystencjalizmu (obcość w świecie, wolność i przypadek, życie i śmierć) i jego rosyjska specyfika (ucieczka w alkoholizm, związki z estetyką Daniiła Charmsa), problem ironii, stereotypu i intertekstualności. W pracy wykorzystującej bogatą polską, rosyjską i zachodnią literaturę poświęconą Dowłatowowi przedstawiona została też biografia pisarza, a problemowo zorientowanej analizie poddano bodaj wszystkie jego utwory.