Najwybitniejsze dzieło Villona. W tym obszernym poemacie przeplatanym balladami i rondami poeta zawarł doświadczenia swojego całego życia. Nadał mu postać szczerego przedśmiertelnego wyznania, w którym połączył zadumę, liryzm, a nawet grozę z rubasznym, dosadnym humorem. Tym samym utwór odzwierciedla typowy dla średniowiecza dualizm: z jednej strony mamy w nim malowaną ciemnymi barwami wizję nędznego żywota i śmierci, a z drugiej - utrzymany w jasnej, lekkiej tonacji obraz zabaw i uciech doczesnych.