Magdalena Wichrowska w swojej książce spogląda na polskie kino faktów ostatnich dwóch dekad jako na obszar twórczości artystycznej, na którym ścierają się dwie wizje dokumentu. Jedna oferuje łatwe, efektowne, a często szokujące publiczne obnażanie faktów z życia ludzi, których uczyniono bohaterami filmu, druga proponuje uważne, dyskretne i życzliwe ich obserwowanie. Z rozważań autorki wyłania się zarysowana przez nią zależność między dokonaniem prawdy a respektowaniem granic etycznych, które strzegą „tajemnicy i godności” człowieka opisywanego kamerą dokumentalną. Przekraczanie tych granic nie tylko nie prowadzi do odkrywania nowych pokładów prawdy o rzeczywistości, ale wręcz przeciwnie - wiedzie ku zafałszowaniu przekazu.

dr hab. Mikołaj Jazdon, prof. UAM