W pracy omówiono zjawiska powierzchniowe występujące na granicy faz ciało stałe/ciecz/powietrze oraz przedstawiono metody strukturalnego nasycania obiektów zabytkowych, uwzględniając wpływ porowatości materiałów, właściwości rozpuszczalników i roztworów oraz problemy związane z migracją substancji wzmacniających do powierzchni materiałów porowatych. W ramach ostatniego zagadnienia omówiono wpływ lotności rozpuszczalników, temperatury i warunków suszenia obiektów, jakości rozpuszczalników i rozcieńczalników, rozdziału fazowego roztworów oraz ciężaru cząsteczkowego polimerów i lepkości roztworów.

Ponadto opisano nowe możliwości strukturalnego wzmacniania obrazów ze szczególnym uwzględnieniem metody próżniowej i zastosowania aerozoli roztworów spoiw, jak też przyczyny ciemnienia warstwy malarskiej jako skutek jej wzmacniania.

Stosowanie omówionych w pracy odpowiednich roztworów i metod nasycania pozwoli konserwatorom na ograniczenie migracji substancji wzmacniających, a tym samym na głębokie lub całkowite (strukturalne) wzmacnianie materiałów porowatych i na ich odpowiednie, z punktu widzenia konserwatorskiego, utrwalenie i wzmocnienie.