Strategia konfliktu

W publikacji noblista koncentruje się na sytuacjach, w których adwersarze czy przeciwnicy, choć są w konflikcie, jednocześnie mają z reguły wspólny interes.
Teoria strategii konfliktu zakłada, że gracze – w dążeniu do tzw. równowagi – w sytuacjach konfliktowych kierują się przede wszystkim tym, co robią ich konkurenci, bądź swoimi wyobrażeniami o planach drugiej strony, a także przewidywaniami przewidywania przewidywań. Takimi sytuacjami mogą być negocjacje, pertraktacje czy zwykłe targowanie cen, ale też stan wojny i zagrożenia wojną, przestępcze zastraszanie, wymuszenie czy negocjacje milczące w okolicznościach niepełnej informacji i braku komunikacji. Schelling przedstawia typowe struktury takich sytuacji, ilustrując je przykładami „gier”, takich jak: rozliczenia finansowe między ludźmi, ustalanie nagrody dla znalazcy portfela, pierwszeństwo przejazdu w korku ulicznym, karcenie własnych dzieci, współczesna strategia terroru czy odwieczna instytucja zakładników.

„Schelling nie kwestionuje matematycznych podstaw i dorobku teorii gier. Twierdzi natomiast, że – w dążeniu do matematyzacji – autorzy teorii gier skupiają się na pewnym wycinku interakcji strategicznych, a pomijają mnóstwo innych rzeczywistych sytuacji o ogromnym poznawczym i praktycznym znaczeniu. Strategia konfliktu jest próbą choćby szkicowego wypełnienia tej luki w sposób odpowiadający naturze samego przedmiotu, tzn. nie matematyczny, ale wnikliwy i twórczy. I na tym polega główna wartość książki, za którą autor otrzymał Nagrodę Nobla”.
Profesor Leszek Balcerowicz