Numer poświęcony sposobom używania terminu „rasa” w kulturze polskiej w i początku XX wieku. Autorzy rozpatrują to zjawisko w 3 obszarach: w nauce, piśmiennictwie artystycznym, obejmującym również podróżopisarstwo i pamiętnikarstwo oraz w publicystyce politycznej. Wskazują m.in. na specyficzny charakter stosowania tego terminu, na co wpływ miały: wyjątkowość sytuacji politycznej Polski – brak państwa, a także spuścizna ideologii sarmatyzmu, która wskazywała na odrębność etniczną szlachty i chłopstwa.

W zeszycie znalazły się też artykuły opisujące: rozwój negatywnego stereotypu „rasy” żydowskiej, który przybrał na sile na przełomie XIX i XX wieku, jak „rasa” uwodziła intelektualistów o bardzo różnych światopoglądach, związki między słowami „rasa” i degeneracja, postawę jaką wobec kategorii „rasy” przyjmowali XIX-wieczni polscy podróżnicy w zetknięciu z radykalnie odmiennymi kulturami.