Ewangelikalizm to skupiający ponad 500 milionów chrześcijan nurt pobożności (duchowości) w protestantyzmie. Występuje w większym lub mniejszym stopniu we wszystkich Kościołach wyrosłych z Reformacji. Jego początków należy szukać w XVIII-wiecznym ruchu metodystycznym zapoczątkowanym przez Johna Wesleya w Anglii, choć geneza tego zjawiska leży głębiej. Stąd rozszerzył się głównie na anglikanizm, kalwinizm i baptyzm. Na jego gruncie, przede wszystkim w krajach anglosaskich, powstały nowe wspólnoty, zwłaszcza zaś ruch zielonoświątkowy (pentekostalizm). Współcześnie jest obecny na wszystkich kontynentach.

Protestanci ewangelikalni akcentują potrzebę wyraźnego przełomu duchowego w życiu każdego człowieka (nawrócenie) oraz pierwszorzędną rolę Biblii w określaniu zasad wiary i postępowania chrześcijan. Różnią się między sobą w postrzeganiu chrztu i innych elementów praktyki kościelnej. Posiadają odrębne Kościoły lub stanowią część tradycyjnych Kościołów protestanckich. Zajmują także rozbieżne stanowiska wobec ekumenizmu. Zwykle reprezentują konserwatywne poglądy etyczne. Są znani z aktywnej działalności misyjnej i charytatywnej.

W Polsce ewangelikalizm jest słabo znanym środowiskiem religijnym, choć mającym tutaj ponad 150-letnią historię. Posiada stosunkowo niewielkie, bo liczące kilkadziesiąt tysięcy grono wiernych. Prezentowana książka jest pierwszą całościową monografią naukową tego zjawiska w języku polskim.