Zofia Chomętowska, wybitna i fascynująca polska fotografka, dokumentalistka, poświęciła się fotografii w latach 1920. Początkowo dokumentowała życie rodzinne i towarzyskie na Polesiu, w rodzinnym majątku i okolicy oraz podróże po Europie. Jednak od lat 1930 fotografia stała się jej zawodem – otworzyła studio fotograficzne w Warszawie, wysyłała prace na wystawy i konkursy oraz publikowała w prasie.

W 1936 roku Chomętowska wygrała konkurs Wydziału Turystyki Ministerstwa Komunikacji na etatowego fotografa instytucji. Do jej zadań należało sfotografowanie atrakcyjnych turystycznie miejsce na terenie II Rzeczpospolitej. Fotografie, zamieszczane w miejscach publicznych, m.in. w wagonach kolejowych, miały przyczynić się do zwiększenia mobilności obywateli, ożywienia turystyki i propagować pozytywny wizerunek kraju. Miały więc zadanie propagandowe. Jednak, jak zawsze u Chomętowskiej zbiór ten, cudem ocalały w archiwum fotografki i dopiero niedawno sprowadzony do Polski przez Fundację Archeologia Fotografii, nie jest jednolity. Znajdują się w nim zarówno widoki oficjalne, jak i sprawiające wrażenie prywatnych, są ujęcia turystyczne ale też pełne humoru, we wszystkich zaś jest zapisana codzienność przedwojennej Polski. Fotografie wpisują się w szerszy nurt fotografii dokumentalnej, są ważnym jej elementem, uzupełniają lepiej znany i rozpowszechniony w Europie nurt heimatfotografie, pokazując jej bardziej intymne oblicze.?