"Pogwarki z czasem" to książka utrzymana w stylu groteski. Wiele w niej przerysowań, kpiny, absurdu, szpilek wbijanych w ludzkie słabostki i humorystycznych powiedzeń.

Bohater książki jest osobą samotną. Samotną z wyboru.. Mógłby zamieszkać u córki, lecz tego nie chce. Uważa, że jego fascynacja miastem szybko by wygasła. Miejskie tempo życia zaczęłoby go męczyć i denerwować. To mogłoby popsuć jego relacje z rodziną. A tego nie chce.Woli pozostać na swoim, na ojcowiźnie - z dziedzictwem regionalnych tajemnic, rodzinnych wspomnień oraz grobami najbliższych nieopodal.

Nie kryje, że samotność mu doskwiera. Ale szybko ją oswoił i nauczył się z nią sobie radzić. Robi to w sposób niezwykły - zajmująco, ciekawie. A jakże urzekającą optyką patrzy na życie i przemijanie..." Pogwarki z czasem" mogą być więc interesującą osnową do snucia refleksji wiążących się ze światem doświadczeń i doznań indywidualnych.

Warto podkreślić i to, że książka wzbudza emocje - miejscami śmieszy, bawi i rozwesela. Może kogoś z mniejszym poczuciem humoru nawet lekko dotknie, ale - miejmy nadzieję - że tylko na chwilę.