Kino autorskie od początku swojego istnienia wykazywało duże zainteresowanie problematyką śmierci i na ogół traktowało ją tradycyjnie jako temat ważny i poważny, którego nie sposób uniknąć w refleksji nad życiem człowieka i kondycją tworzonej przez niego sztuki. Artyści filmowi stworzyli wiele oryginalnych, nacechowanych subiektywnymi przekonaniami i odczuciami poetyk i stylistyk ekranowych poświęconych tzw. sytuacjom granicznym, sygnalizującym i symbolizującym kres egzystencji, pojmowanej jako szczególny, tylko właściwy człowiekowi sposób istnienia. Każdy mistrz X muzy wniósł w XX wieku, zwłaszcza do lat sześćdziesiątych, w okresie poprzedzającym postmodernizm, swój wkład do światowej tanatologii, o czym świadczy lektura najważniejszych zarysów dziejów sztuki ekranowej.