Nikt z ludzi rządzących Polską przedwrześniowa nie zaznał goryczy przegrania, klęski w tym stopniu co Składkowski. Na głowę Składkowskiego spadł grad oskarżeń: od zdrady i tchórzostwa po napiętnowanie go jako kata rodaków i grabarza ojczyzny. Składkowski odważnie stawiał czoła pogardzie, wytrzymywał burze przeciw sobie, nie załamał się. Obdarzony talentem pisarskim szukał zapomnienia w piórze. Sięgnął do pogodnego dzieciństwa, chmurnej młodości, do Legionów, do uwielbianego Komendanta, do czasów kiedy na różnych wysokich stanowiskach państwowych służył ojczyźnie. W tych felietonach znalazł uspokojenie i... sławę świetnego felietonisty, najlepszego gawędziarza. Nigdy nie zapomniał jednak o oskarżeniach z przeszłości. Gdy zyskał pozycję znanego pisarza, przygotował w ostatnich latach przed śmiercią nową książkę pt.: Nie ostatnie słowo oskarżonego. Jest to próba pokazania subiektywnej prawdy sumienia człowieka, któremu historia wyznaczyła niewdzięczną rolę w chwili katastrofy dziejowej, a Składkowski wierzył, że ostatnie słowo należy do historii. Nie ostatnie słowo oskarżonego zawiera 35 artykułów, obejmujących działalność państwową Felicjana Sławoja Skladkowskiego, od pierwszych chwil odrodzonej Polski aż do katastrofy wrześniowej 1939 oraz jego osobiste wspomnienia z tamtego okresu.