Autorka książki prześledziła narracje o winie i traumie w niemieckich tekstach autobiograficznych (obejmujących zarówno relacje dziennikowe, jaki i powieści autobiograficzne) powstających od końca wojny do przełomu 1989/1990 r. Spięcie wszystkich badanych tekstów pojęciem autobiografizmu oraz odwołanie do kategorii pamięci i pokolenia pozwala na uchwycenie przeobrażeń w obrębie koncepcji literackości i autobiograficzności, w połączeniu z przewartościowaniami, jakie dokonały się w badanym okresie w niemieckim dyskursie o 1945 roku. Kluczowa rola przypada tzw. pokoleniu Jugend’45. Proces krystalizowania się pokoleniowej świadomości generacji „dzieci Führera” stanowi główną oś narracji książki i to jej przedstawicielom zostały poświęcone trzy odrębne studia przypadku.
Książka wydana we współpracy z Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy'ego Brandta.