Na nowo o "Nauce nowej"

Nauka nowa Giambattisty Vica stosunkowo późno została uznana za klasyczną pozycję refleksji o kulturze, co było spowodowane wieloma przyczynami. Uzyskawszy jednak już tę rangę, należy do tych, których lektura jest wciąż ponawiana czy to w celu lepszego jej zrozumienia, czy to w poszukiwaniu źródeł współczesnego myślenia i inspiracji dla niego. Autorzy, których prace złożyły się na 16. tom „Prac Kulturoznawczych”, zmierzyli się z koncepcją neapolitańskiego myśliciela nie tyle, by oddać jej historyczne zasługi, ile by odpowiedzieć na pytania o jej żywotne problemy i sensy. Przy takim podejściu takie zagadnienia, jak: dyskusja Vica z kartezjanizmem i filozofią oświeceniową, jego ujęcie roli Opatrzności i religii, sposób traktowania mitu czy nawet opis olbrzymów, ujawniają wymiar przekraczający czas, z którego się wywodzą. W grę wchodzi także etos obywatelski, za którym Vico się opowiadał i który perswadował, znaczenie jego filozofii dla myśli i działalności politycznej oraz jego analiza relacji języka i poezji, słowa i obrazu. Kwestie te były już przedmiotem namysłu dawniejszych badaczy jego twórczości, dlatego też ich ujęcia stały się ważnym tematem w aktualnym, rozumiejącym i analitycznym odbiorze Nauki nowej.