Pogrzeb religii, a przynajmniej chrześcijaństwa, ogłasza się od czasów Oświecenia, albo i jeszcze dawniejszych. Mimo to religia w naszym kręgu cywilizacyjnym odgrywa ogromną rolę, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że kultura współczesna sprzyja sekularyzacji, a co najmniej odchodzeniu od religijnych praktyk. „Medialne reprezentacje rzeczywistości” dominują niekiedy w naszych głowach nad realem, lecz nie są w stanie całkowicie wyprzeć odczucia transcendencji i potrzeby religijności. Co więcej, media stają się często narzędziami propagandy wiary (propaganda fidei) oraz źródłem informacji o jej zasadach i praktykach. Mogą też-jak słusznie zauważają autorzy recenzowanej książki-„funkcjonować w roli osobnego podmiotu kształtującego poglądy i postawy w odniesieniu do religii” albo nawet „przejmować funkcje, które wcześniej były domena religii” lansując lub deprecjonując wartości, style życia, normy czy wzory zachowań. [...] Recenzowana książka ujmuje relacje między mediami a religią w kategoriach systemowych, przy założeniu, że oba podmioty (obie praktyki) stanowią „względnie autonomiczne subsystemy społecznego życia”. Autorzy jedenastu artykułów pokazują, jak owe subsystemy wzajemnie się przenikają i interferują, wzmacniając lub osłabiając swoje role i oddziaływania. Sfery sacrum i profanum niekiedy na siebie zachodzą, popadając w konflikt, lub wzajemnie się dopełniają w rezultacie złożonych procesów negocjowania.

Fragment recenzji prof. Jerzego Jastrzębskiego