Jerzy Jarocki – demon i mocarz teatru
W pracy był nieznośny, ale wiedział, co chce wycisnąć z ludzi, którzy tworzą spektakl. W jego reżyserowaniu było coś z tresury, miał bat i władzę, w bardzo kulturalny sposób mieszał człowieka z błotem. Wymagał całkowitego oddania.
Każdy aktor marzył, by u niego zagrać.
Jerzy Jarocki – jeden z najwybitniejszych reżyserów w historii polskiego teatru, człowiek legenda.
Podczas jego spektakli na scenę wjeżdżały samochody, latał zeppelin, Gustaw Holoubek chodził po linie. Jako pierwszy odważył się wystawić Ślub Gombrowicza.
Swoimi przedstawieniami komentował rzeczywistość. Krył się za występującymi w nich postaciami. Ich pełen udręki los był jego losem. Scena stała się prywatnym światem Jarockiego.
Skupiony, surowy, inteligentny, nieprawdopodobnie pracowity i dociekliwy. Bezwzględny i cyniczny, a pod kolczastą powłoką – skryty wrażliwiec, mąż, ojciec.
To pierwsza pełna biografia wybitnego reżysera.


Biogram:
Elżbieta Konieczna – wieloletnia dziennikarka Radia Kraków. Robiła programy o literaturze, sztuce, kulturze. Przez trzydzieści lat zrecenzowała wszystkie ważne przedstawienia teatralne w Krakowie lat 70., 80. i 90. Pisała ostro, krytycznie, ale obiektywnie. Na jej recenzje czekali słuchacze radia, a także całe środowisko teatralne Krakowa. Współpracowała z „Życiem Warszawy”, „Echem Krakowa”. Jej reportaż Dostojewski został nominowany do międzynarodowego konkursu radiowego Prix Italia. Książka o Jarockim była w niej od zawsze. Jest hołdem dla wielkiego teatru, który autorka obserwowała z bliska przez wiele lat.