Hamida z zaułka Midakk

Najpopularniejsza książka egipskiego noblisty Nadżiba Mahfuza.
Hamida z Zaułka Midakk to pierwsza powieść Mahfuza przełożona na język obcy (angielski w 1964 roku), a także pierwsza, która ukazuje się po polsku. Jej akcja, podobnie jak innych utworów tego autora, toczy się pośród wąskich uliczek Kairu, gdzie w starych domach mieszczą się warsztaty rękodzielnicze i małe sklepiki, a pięknie rzeźbione okiennice kryją przed światem życie rodzinne mieszkańców, z jego specyficzną obyczajowością, radościami i smutkami, nierzadko tragediami.
Taką tragiczną bohaterką jest Hamida – zaułkowa piękność, dziewczyna naiwna i prosta, ale odważnie i bez skrupułów walcząca o swoje szczęście. Pragnąc wydostać się w szeroki świat, gdzie mają się urzeczywistnić jej marzenia, nie waha się wystąpić przeciw obowiązującym normom, lekceważąc przy tym opinię bliskich i depcząc ich uczucia. Ale świat zawiódł nadzieje Hamidy. Nawet sprytnie obmyślana zemsta nie dosięgnie sprawcy jej nieszczęścia.
Książka ukazała się dotychczas w 24 językach.
„Hamida, główna bohaterka Zukak al-Midakk, to jedna z najbardziej interesujących postaci kobiecych w twórczości Nadżiba Mahfuza. Jest nieślubnym dzieckiem, jej przybrana matka, uboga swatka, wynajmuje mieszkanie w domu bogatej wdowy w Zaułku. Hamida jest piękna i harda. Nienawidzi Zaułka, jego nędzy i panującej wokół beznadziei, marzy o nowoczesnych dzielnicach Kairu, o tym, żeby odrzucić galabiję, ubierać się modnie i żyć jak nowoczesna dziewczyna”.
Z Przedmowy Jolanty Kozłowskiej
Nadżib Mahfuz – ur. 11 grudnia 1911 w Kairze, zm. 30 sierpnia 2006, wybitny prozaik egipski, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1988.
Po studiach w dziedzinie historii sztuki i filozofii pracował jako dziennikarz. Debiutował w 1938 roku zbiorem opowiadań Hams al-gunun (Szept szaleństwa).
W ciągu ponad sześćdziesięciu lat napisał 33 powieści, 13 opowiadań, 30 scenariuszy filmowych, kilka dramatów, a także liczne artykuły prasowe. Jego twórczość literacką można podzielić na kilka okresów: historyczny, społeczno-obyczajowy i filozoficzny. Ostatnim wydanym przez Mahfuza dziełem był zbiór opowiadań Ahlam fatrat an-naqaha (Marzenia okresu rekonwalescencji), wydany w 2004 roku. Wielu znawców i badaczy literatury arabskiej określa go mianem egipskiego Balzaca.
Wielką rolę w powieściach Mahfuza odgrywa Kair, którego topografia i atmosfera są po mistrzowsku zilustrowane w poszczególnych dziełach. W Polsce ukazało się kilka jego książek, między innymi dwa tomy trylogii (polski tytuł: Opowieści starego Kairu).