Głoście Do osób konsekrowanych, świadków Ewangelii wśród narodów

Dziś kontynuujemy naszą drogę refleksji – przebytą razem poprzez Listy Radujcie się, Rozpoznawajcie, Kontemplujcie. Zatrzymuje się ona, aby odczytać missio Dei jako tajemnicę powierzoną przez Chrystusa Jego Kościołowi i potwierdzoną z mocą w dniu Pięćdziesiątnicy przez Ducha Świętego: (…) gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkamiw Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1, 8). Każda forma życia konsekrowanego otrzymuje, przyjmuje i przeżywa to powołanie jako konstytutywny element szczególnej sequela Christi. Po pięćdziesięciu latach od opublikowania dekretu Perfectae caritatis (28 października 1965) rozbrzmiewa na nowo jego żywotna i płodna końcowa zachęta: „Niech zatem wszystkie osoby zakonne nieskażoną wiarą, miłością Boga i bliźniego, umiłowaniem krzyża, a także nadzieją życia wiecznego szerzą w całym świecie Dobrą Nowinę, aby ich świadectwo mogło dotrzeć do wszystkich, a Ojciec nasz, który jest w niebie, został uwielbiony (por. Mt5, 16)”[1]. Papież Franciszek towarzyszy nam w tej ponownej lekturze, przemawiając do nas tym inspirującym i obrazowym językiem, jakiego stale używa zarówno w odniesieniu do Kościoła powszechnego, jak i do naszej formy życia. Podążamy więc dalej w dialogu ze wszystkimi osobami konsekrowanymi, dialogu prowadzonym w poprzednich Listach, aby nasze umysły, serca, decyzje mogły wydawać obfite owoce życia i spełnić oczekiwania, jakie przyniósł ze sobą Rok Życia Konsekrowanego.