Książka García. Resztki świata jest wprowadzeniem w twórczość sceniczną i dramatopisarską Rodrigo Garcíi. Oprócz niepublikowanych dotąd dramatów pisarza (Ogrodnictwo ludzkie, Agamemnon. Wróciłem z supermarketu i spuściłem synowi lanie, Wolę, żeby sen mi spędził z powiek Goya niż pierwszy lepszy skurwysyn, Daisy) zawiera teksty analityczne przybliżające konteksty, w jakich porusza się artysta. Artykuł José Antonia Sáncheza przedstawia twórczość Rodriga Garcíi w kontekście latynoamerykańskim. Tomasz Kireńczuk analizuje w swoim tekście takie dramaty pisarza, jak Versus, Rozsypcie moje prochy w Eurodisnaylandzie, Król Lear. Artykuł Christilli Vasserot pozwala zrozumieć tryb pracy reżysera nad tekstem, który u Garcíi służy scenie, nie jest wobec niej drugorzędny, powstaje wraz z przedstawieniem. Tekst Fernanda Flóreza sytuuje natomiast teatr Garcíi w szerszym kontekście debaty nad współczesnością. Książka oddaje też głos samemu autorowi – w dwóch przeprowadzonych z nim wywiadach. Proponowane eseje i analizy nie wyczerpują tematów, jakie Rodrigo García uruchamia w swojej twórczości, lecz pozwalają je lepiej zrozumieć. Artysta jest twórcą zaangażowanym, zabierającym otwarcie głos w debacie o współczesności. W swoich działaniach demaskuje obłudę i brutalną logikę świata. Pokazuje, że wszyscy jesteśmy zamieszani w nieczyste gry, wykorzystywanie innych, ekstatyczną konsumpcję. Jego działanie polega na zrzucaniu kolejnych masek iluzji, zastawianiu pułapek na naszą hipokryzję. Wydaje się, że wobec ogromu nierówności społecznych, rosnącej alienacji człowieka w świecie i decyzji politycznych podporządkowanych logice zysku czujność Rodriga Garcíi wobec świata oraz generowany przez niego sprzeciw jest dziś niezwykle istotny.