Studium poświęcone cielesności w prozie Brunona Schulza i Witolda Gombrowicza.
Autorka analizuje ich twórczość za pomocą takich kategorii jak transgresja, dezorganizacja i wieloznaczność oraz sytuuje ją w filozoficznych, antropologicznych i literackich kontekstach porównawczych. Wyjaśnia, jak problematyka cielesności pomaga pisarzom sformułować
wizję człowieka i rzeczywistości, a także koncepcję kultury, tożsamości i poznania.
Przekonuje również, że za pośrednictwem kategorii ciała w prozie Gombrowicza i Schulza manifestują się najważniejsze problemy epoki modernizmu.
Ukoronowaniem interdyscyplinarnej refleksji autorki jest projekt perspektywizmu metodologicznego, który uwidacznia się nie tylko w założeniach, lecz także w języku i kompozycji książki.