Kolejny tom w serii „Metamorfozy społeczne” przybliża wyjątkowo złożone zjawisko, jakim była socjalizacja w Drugiej Rzeczypospolitej: wychowanie i przekazywanie wiedzy w celu przystosowania jednostki do życia w społeczeństwie. Lata międzywojenne były okresem tworzenia nowego społeczeństwa i nowych w nim zachowań. Typowa „domowa” socjalizacja albo nie wystarczała, albo wręcz była przeszkodą w dostosowaniu się dziecka do życia w nowym społeczeństwie, a to ze względu na przemiany, które zaszły w czasie I wojny światowej w Europie, a zwłaszcza w samej Polsce, nieufność Polaków w stosunku do instytucji państwowych, w tym szkoły, oraz niejednolitość społeczeństwa. Należało wypracować nowy ideał obywatela dla nowego, niepodległego i demokratycznego państwa.