„Inny Mickiewicz” to poeta interpretowany inaczej. Z jednej strony – dzięki nawiązaniu do współczesnych języków interpretacji, które pozwalają czytać teksty dawne jako ciągle żywe oraz dostrzec w tych tekstach to, co uprzednio nie było zauważane. Z drugiej strony – przez poszukiwanie wątków dotychczas marginalizowanych, skrywanych, a nawet cenzurowanych przez poetę, związanych z nowatorskim i oryginalnym wymiarem jego dzieła. Mickiewicz wyłaniający się z rozdziałów tej książki to twórca dzieła, w którego centrum znajduje się doświadczenie nowoczesności, próba jej diagnozy i odpowiedzi na nią. Odpowiedź ta ma w dziele poety rozmaity wyraz: począwszy od przyjęcia, przez odrzucenie, po parafrazy i przepracowania. Bohater Innego Mickiewicza to przede wszystkim pisarz sprzeczności, aporii, doświadczenia, które jest niemożliwe i zarazem konieczne. Określa je wiele porządków znaczeń, które różnicują tekstowe ujęcia podejmowanych zagadnień. Zjawisko to manifestuje się w utworach poety w związku z formułą pisania, kategorią podmiotowości, wizją historii, przeżyciem rzeczywistości, konstruowaniem projektów ideologicznych i kulturowych, problematyką poznawczą, a także religijnością. Te zagadnienia stanowią lejtmotywy książki i powracają w różnych odsłonach w kolejnych rozdziałach, ukazywane z rozmaitych perspektyw.