Wiśniewski opisuje przyczyny rozpadu komunizmu z pozycji obserwatora wewnętrznego życia aparatu władzy. Odbiera nadzieję dawnym i dzisiejszym lewicowcom, alterglobalistom i wszelkiej maści etatystom, że socjalizm w ogóle może dobrze funkcjonować; co znacząco wyróżnia książkę Wiśniewskiego od opublikowanych wspomnień czołowych postaci tamtego okresu. Zdaniem Wiśniewskiego socjalizm upadł nie w wyniku błędów jego twórców, ale dlatego, że w swej istocie był fałszywy.